Weirdcore is geen trend die je in winkels terugvindt of op billboards ziet. Het is een visuele taal die zich afspeelt in de randen van het internet — op TikTok, Tumblr en Reddit, waar jongeren hun identiteit zoeken in een wereld die steeds chaotischer aanvoelt. Met beelden van wazige computerinterfaces, vergeten ruimtes en vervreemdende landschappen roept weirdcore een gevoel op dat ergens tussen droom en nachtmerrie zweeft.
Nostalgie naar iets dat je nooit hebt meegemaakt
Voor Gen Z, opgegroeid tussen digitale prikkels en algoritmische sturing, biedt weirdcore een herkenbare vorm van vervreemding. De lage resolutie, de foute fonts, de desolate sfeer: het voelt allemaal nostalgisch, maar naar een tijd die ze nooit écht hebben meegemaakt. Het is alsof je terugkijkt op een jeugdherinnering die je zelf niet hebt — vreemd, maar toch vertrouwd.
Een gevoel dat zich niet laat uitleggen
Deze esthetiek raakt aan iets diepers: het gevoel van dissociatie, het zoeken naar betekenis in een wereld vol digitale scherven, het verlangen naar iets echts in een tijd van eindeloze content. Weirdcore geeft die gevoelens vorm zonder ze uit te leggen. En juist daarom voelt het zo raak.